Kurczak na ofiarę. Indonezja

Zachodnia Sumba. Tutaj religia Marapu jest wciąż żywa.

Razem z Danielem mieszkamy w Waikabubak, głównym miasteczku Zachodniej Sumby. Pewnego poranka udajemy się na miejscowy rynek. Targowiska w Indonezji wyglądają jak w Afryce: kurz, gwar i upał atakują wszystkie moje receptory ze zdwojona siłą. W Waikabubak na targu są warzywa, owoce i żywe zwierzęta.

Potrzebujemy kurczaka na ofiarę. Jedziemy z wizytą do znachora. Głupio tak iść w gościny z pustymi rękami.

Daniel w hełmie motocyklowym rozpoczyna negocjacje handlowe pod pomarańczową plandeką.

Pod plandeką jest jeszcze upalniej niz na zewnątrz, w samym słońcu.

Starszy męzczyzna oferuje kilka kur.

Daniel obawia się o stan zwierząt. Wygladają kiepsko, a przecież musimy dojechać do wioski znachora z żywym ptakiem.

Jest ! Mamy kurę !!!

Płacimy 40,000 rupii, czyli 12 zlotych.

Daniel wiąże fachowo nasz nabytek.

Jeszcze kupujemy betel, który jest nieodzownym podarunkiem w tych stronach.

Kiedyś ludzie w całej Azji Południowo-Wschodniej żuli tą używkę.

Wraz z postępem cywilizacyjnym betel tracił swój urok. Młodzi ludzie w Denpasar na wyspie Bali nie chcieli żuć betelu już w latach 30-tych XX wieku. Obawiali się o zęby, które z czasem czernieją.

Na Sumbie nikt się nie przejmuje zębami. Betel jest modny i porządany, szczególnie w tradycyjnych wsiach.

Do wioski mamy 30 kilometrów. Za linią wzgórz na horyzoncie mieszka znachor, którego chcę bardzo poznać.

Droga jest wygodna: asfaltowa.

Tylko ostatnie dwa kilometry do wioski prowadzą ścieżką leśną wzdłuż zbocza.