Tradycyjna wieś. West Sumba. Indonezja

Zachodnia Sumba jest urodzajna, wiecznie zielona i gęsto zaludniona. To właśnie w tej części wyspy przetrwały do dziś tradycyjne wioski z oryginalną zabudową i znachorami stojącymi na czele hierarchi plemiennej .

Teren wokół miasteczka Waikabubak otoczony jest dziesiątkami tradycyjnych wiosek, które są zawsze usytułowane na szczycie wzgórz. Wioski te są często niewidoczne z drogi. Prowadzą do nich strome, waskie ścieżki lub kamienne schody, a cała wzgórza porastają stare, wysokie drzewa i geste krzewy.

Jeszcze 80 lat temu Sumbańczycy prowadzili niekończące się wendetty i wojny klanowe. Każda wioska była jednocześnie fortecą, a jej lokalizacja na górze ułatwiała obronę w czasach wojny. Sumbańczycy zachowali do dziś swój porywczy charakter, a ostatnia duża bitwa, gdzie poległo ponad 100 osób miała miejsce zaledwie 10 lat temu.

Chaty Sumbańczyków są budowane według tych samych kryteriów, gdzie są otwarte pomieszczenia dla poszczególnych czlonków rodziny, a w środkowej części domu znajduje się kuchnia.

Ryż jest składowany w wielkich koszach w chacie. Trochę ryżu wiesza się przy suficie w kuchni. Jest to jedzenie dla gości, które jest zawsze widoczne. Gospodarz domu demonstruje w ten sposób, że ma pożywienie i jest w stanie wykarmić rodzinę i przyjaciół.

Przy suficie zawieszone są różne amulety i fragmenty ofiarnych zwierząt. Mają one ułaskawić złe duchy i przynieść powodzenie mieszkańcom domu. Przedmioty związane z magią zawieszone w domu przez znachora nie są dotykane i ruszane przez domowników czasami przez okres 20 – 30 lat, do czasu renowacji dachu.

W ostatnich latach do wielu wsi dotarła sieć energetyczna i w niektórych domostwach stoją już pierwsze lodówki i telewizory.

Łóżko w części domu dostępnej dla gości.

Mój kolega Daniel z Waingapu prezentuje tradycyjną czapkę nakładaną przez właściciela domu podczas ważnych ceremonii.